هرچهقدر هم که غریبگی تسخیرمان کند، عدمِ تو در همهی من ممکن نیست، تصورات سالم من تنها بازماندههای جنگهای همهی جهان اند، حافظهی بمباران شده، دستهای متلاشیِ سبزه زده و ترکشهای سوخته از تنم به راحتی جدا نمیشوند.
بعد از تصورات سالمم به چکمههای بازمانده ایمان میآورم وگرنه جنگی در میان نبوده است؛ امنیت جهانی است که خونمان را میمکد.
تصویر Annett Reimer
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر